Zo nu en dan komen er schrijnende verhalen op mijn pad, leerlingen die thuiszitten en ouders (en ook leerkrachten) die met de handen in het haar zitten omdat kinderen op school niet worden aangenomen of weggestuurd worden. Omdat de school er geen raad mee weet, omdat het niet past binnen  hun  kunnen en willen of binnen de  overtuigingen van ouders en school, omdat er sprake is van onbegrip en eigenbelang, omdat een gelijkwaardige dialoog ontbreekt of zwak is. Er zijn ook ouders die hun kind thuishouden om het  uit de misère  te halen nadat ze alles geprobeerd hebben via diverse instanties om de situatie waarin hun kind zit, te verbeteren.  Vervolgens zijn er ouders die kiezen voor thuisonderwijs en  ouders die  zoeken naar oplossingen om hun kind weer naar een passende school te krijgen. 

Leerlingen, mensen die thuis zitten omdat het onderwijs steken laat vallen. Het in Nederland zo veelzijdige onderwijssysteem kent volgens de laatste cijfers van het Ministerie van OCW[1]: