Je hebt iemand nodig die in je gelooft.

Pesterijen, mishandeling, niet begrepen worden  thuis of op school, iets meegemaakt hebben dat heel traumatisch is, verkeerde diagnoses of behandelingen in de gezondheidszorg,  kan je verder van jezelf doen afstaan. Zover zelfs dat je niet meer in jezelf gelooft... jezelf bent kwijtgeraakt en/of je lichaam functioneert niet meer. Het ontstane gedrag  kan zo bepalend, zelfs afstotend  zijn, de ontstane lichamelijke klachten kunnen zo heftig zijn, dat de omgeving afhaakt.  Zelfs hulpverleners weten het niet meer en roepen, je bent niet meer te helpen.  Je moet het er maar mee doen, accepteren dat is zo is.  Je komt er zelf niet meer doorheen en je hebt het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat....je verkeert in een uitzichtloze toestand. En dan... komt er iemand op je pad die in je geloofd, die denkt dat het wel mogelijk is dat je kunt genezen, of het nu geestelijk of lichamelijk is, of beiden.

Iemand die mogelijkheden ziet,  ervoor gaat, niet opgeeft, ook als anderen het wel doen. Die iemand leert je  jezelf erboven op te krabbelen, reikt je mogelijkheden aan,  leert je in jezelf  te geloven en op je lichaam te vertrouwen. Onderschat niet wat je kan bereiken als je weer in jezelf gelooft.
Bekijk een bijzonder inspirerend filmpje onder lees meer

Zorgen dat alle kinderen gelukkig zijn, in hun element zijn, is een nobel streven. Geen eenvoudige opgave,  maar mogelijk als we bereid zijn om te veranderen. De 21ste eeuw staat voor een nieuw begin, ook wel het gouden tijdperk genoemd. De tijd van de dogma's "je doet wat ik je zeg", de (financiële economische en religieuze) macht regeert en  het tijdperk "er wordt voor je gezorgd" en  "alles moet leuk zijn" laten we achter ons. We gaan zowel individueel als collectief een enorme creatieve en positief scheppende uitdaging aan...

Ik zet iedere dag mijn fiets in de fietsenstalling. Spullen meezeulen, enkele kilo's. Ik baan mij een weg door de overvolle, ongeorganiseerde, fietsenstalling. Op zoek naar dat ene plekje dat
nog over is om mijn  fiets goed te kunnen plaatsen. De beveiliging vraagt of de fiets boven geplaatst kan worden, ik weiger en zeg dat dit voor mij niet gaat door mijn beperking.

De hartenkreten uit de monden van onze kinderen betreffende een duurzame wereld houden me bezig. Ook zij hebben veel vragen over milieu, klimaat en energie. Sommige kinderen geven duidelijk aan dat zij later met de scherven  zitten... Wie leert en steunt hen om de wereld  te verbeteren?  Wie zorgt ervoor dat zij onderwezen worden om een duurzame en gezonde  toekomst op de bouwen? Het onderwijs, de overheid en het bedrijfsleven bekommeren zich nauwelijks om kinderen te leren  omgaan met onderwerpen als klimaat en milieuproblematiek, gezondheidsproblematiek.

Zo nu en dan komen er schrijnende verhalen op mijn pad, leerlingen die thuiszitten en ouders (en ook leerkrachten) die met de handen in het haar zitten omdat kinderen op school niet worden aangenomen of weggestuurd worden. Omdat de school er geen raad mee weet, omdat het niet past binnen  hun  kunnen en willen of binnen de  overtuigingen van ouders en school, omdat er sprake is van onbegrip en eigenbelang, omdat een gelijkwaardige dialoog ontbreekt of zwak is. Er zijn ook ouders die hun kind thuishouden om het  uit de misère  te halen nadat ze alles geprobeerd hebben via diverse instanties om de situatie waarin hun kind zit, te verbeteren.  Vervolgens zijn er ouders die kiezen voor thuisonderwijs en  ouders die  zoeken naar oplossingen om hun kind weer naar een passende school te krijgen. 

Leerlingen, mensen die thuis zitten omdat het onderwijs steken laat vallen. Het in Nederland zo veelzijdige onderwijssysteem kent volgens de laatste cijfers van het Ministerie van OCW[1]:

"Jij bent bijzonder, Meester Kanamori omdat je met ons loopt, met ons praat, met ons bent." heeft een van zijn leerlingen hem ooit gezegd.

In 2004 zag ik de documentaire Children full of Life van de Japanse leraar Kanarmori en was geraakt, en dacht zo heb ik onderwijs in ieder facet in  mijn gedachten. Toen ik de Campagne Onze Kinderen zijn de Toekomst begon, zocht ik naarstig op internet, want wat wilde ik dit filmpje graag op onze website hebben en ik had slechts een video-opname.

Uit het leven gegrepen: Mijn buurmeisje van 15 jaar vertelt me aan het einde van de schoolvakantie dat de alle leerlingen in het 4e jaar van het V.O. op haar school ingedeeld zijn in 4 i.p.v. 5 groepen. Ik kom een groep van 32 leerlingen, ben benieuwd hoe dit gaat lopen is haar reactie... want de lokalen zijn hier niet op berekend... we passen er niet eens in!