Ik houd van de christelijke feestdagen omdat mijn moeder er altijd een feest van maakte en ons (mijn 5 zussen en ik) verwende met aandacht, gezelligheid, creativiteit en paaseieren. Een traditie die ik, toen onze kinderen opgroeiden, met plezier in ere hield. Ik ben niet gedoopt. Wat ik van de verhalen van Jezus Christus rondom Pasen moest geloven, wist ik als kind en later als volwassene eenvoudig weg niet ... het hield me niet echt bezig. Ik kon niet begrijpen dat landen, religies en burgers oorlog met elkaar voeren, dat volkeren onderdrukt, seksueel misbruikt en uitgemoord worden, dat kinderen honger moeten lijden, verwaarloosd worden. Ik was een ondernemend kind en bracht mijn tijd graag door in de natuur met mijn vriendinnen of alleen spelend. Wat mij al vroeg boeide in dit leven was het onderwijs en het moederschap. Ik wilde graag juf worden en speelde vaak schooltje. Ik sloeg de verschillen tussen juffen en de meesters nieuwsgierig gade. Achterafgezien zocht ik toen al, wat ik later bij de meeste onderwijskrachten van mijn kinderen ook nog niet of nauwelijks vond ... ik was een zoekende in de woestijn.

Rond mijn 3e en 4e levensjaar droomde ik van de aanvallen op indianen, heftige beelden, doodsbang was ik als peuter. Er werd in die tijd niet over gerept. Op 50-jarige leeftijd besefte ik in meditatie dat het een déjà vu uit mijn vorige leven was ... Dat mijn indianenvader destijds onder mijn kinderogen koelbloedig vermoord is en ik als kind werd meegenomen en op een christelijke school geplaatst. Ik werd onder streng toezicht van nonnen onderwezen en alles wat ik geleerd had om mijzelf te zijn en één te zijn met de natuur, werd afgeleerd, afgewezen, werd een zonde ... Ik moest me schamen!

Wij, indianenkinderen, moesten ons aan de leer van Jezus Christus volgens de regels van de kerk houden en werden daarmee buiten ons gevoel gezet. De pijn om niet meer natuurlijk te mogen zijn en de verlatingsangst droeg ik diep van binnen in dit leven mee. In dit is nog maar één van mijn achtergrondverhalen. Ik ben er ziek van geweest, zonder te weten wat de oorzaak was. De reguliere geneeskunde schoot tekort ... en ik schoot binnen de systemen waarin ik leefde te kort naar mijn kinderen toe, ondanks de beste bedoelingen. Ik speelde mijn rol. functioneerde goed, ik deed wat men van mij verwachte, als zo velen. Het feit dat onze kinderen tegen het schoolsysteem aan botste, dat ik zag dat het tegen hun natuur in ging, heeft heel veel verdriet en tegelijkertijd mijn oergevoelens in mij losgemaakt.

Dat de worsteling onder mensen groot is om volkomen jezelf te zijn, om te geloven in het Goddelijke dat in jezelf huist, is heel begrijpelijk. Als je alleen al deze ene belevenis van mij doorziet, de verwarring die het Kerkelijke Instituut teweeg bracht ... niet eens een ervaring in dit leven!

Dubbelop tegenstrijdig ... ik werd van mijn indianenwijsheid afgehouden én van de wijsheid van Jezus Christus (de leer van Boeddha) en Maria Magdalena ... de verbinding met de Bron was verbroken. De angst en de schaamte ... een en al zondevloed ... ik ben blij dat ik in de ark van Noah gestapt bent en alle onnodige ballast die mij in mijn persoonlijke groei belemmerde, los heb kunnen laten. God houdt enorm van humor (lees mijn boek, de opdracht die ik kreeg om "De Verbinding met God" te beschrijven) ... God zegt zelf, ik werd het vijfde wiel aan de wagen ...

Frans, mijn man, is katholiek opgevoed, maar gaf als 13-jarige jongen aan niet meer mee te willen doen, hij voelde zich bedrogen, eigenwijsheid, dat was wat in die tijd. Onze kinderen hebben we bewust niet gedoopt om ze zelf een keuze te geven. Ze kunnen er nu hartelijk om lachen dat ze destijds echt verontwaardigd waren omdat wij ze niet de communie lieten doen. Zij liepen daardoor een heleboel cadeaus mis.

Nu weet ik dat onze oudste "een indigokind" en de jongste een "Kristal kind" is, terwijl de ene heftig tegen mij aan botste, gaf de andere mij warmte ... Nu weet ik (en Frans ook) dat zij ons beiden liefde gaven door ons in de twee spiegels te laten kijken ... de tegenstellingen waren nodig om uit de "macht" systemen te komen ... en ons te her-inneren.

Onze zonen hebben eigenlijk zelf niet zoveel op met termen als indigo en kristalkind of labels in de vorm van ADHD en autisme, zij willen gewoon zichzelf zijn. Frans, mijn lief, gelooft nog steeds niet in een vorig leven of in God, maar is wel gewoon zichzelf en gelooft in zichzelf. Hij heeft wel aangevoeld dat wat ik heb meegemaakt, klopt. Hij gelooft in mij en steunt me in wat ik doe. En dat is het mooi van pure energie ... het is eerlijk ... het liefdevolle roept respect op. Overigens kan hij heel goed energie voelen en zonder dat hij er erg in heeft, geeft hij mij boodschappen door ... we zijn tweelingzielen, weet ik inmiddels en vullen elkaar gewoon aan.

Wij lieten de eis los, dat een ander ons moest geven, wat wij onszelf nog niet gaven ... lieten de van generatie tot generatie overgedragen gewoonten die ons niet meer dienden los, ruimde één voor één onze blokkades op. We vormen inmiddels samen twee stevige pilaren in ons gezin en zijn in blijde verwachting van twee kleinkindjes die deze zomer geboren worden.

Ik heb al gecommuniceerd met onze kleinkindjes en ze in het licht gezet ... lief kind, je bent zo welkom ... wat speciaal dat jullie in 2012 komen.

Eén positieve verandering brengt al zo'n golfbeweging in energie in de wereld, positieve gedachten brengen verandering in het DNA.

Dankzij de spiegel die onze zonen ons onophoudelijk voorhielden ... en onze ervaringen van onze eigen jeugd in gezin, onderwijs en zorg, wetende dat het zo anders kan, veel liefdevoller dan wij hebben meegemaakt ging ik mijn zoektocht aan ... wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik ...

Het is zo intens mooi en zo veelomvattend, toen alle puzzelstukjes van mijn leven en dat van mijn partner Frans op zijn plekje vielen. Volkomen één zijn met jezelf en de wereld, het bracht ons de vrede en de vrijheid, de hartsverbinding van liefde wijsheid en mededogen.

Ik heb ervaren dat wij door onze transformatie niet alleen onszelf genezen hebben, maar ook onze voorouders. Hemel en aarde in balans. Het heeft ons stevig geworteld en tegelijkertijd vleugels gegeven. Wij zijn nu in staat om de fakkel door te geven aan onze kinderen en kleinkinderen ... het derde testament noem ik het. Wij hebben leren loslaten ... zij mogen net als wij zelf hun pad bewandelen, zelf ervaren, zelf ontdekken, zelf herinneren. Een mooi evolutie-proces dat ons tot nu toe vele zinvolle en dankbare momenten heeft opgeleverd.

Mijn schaamte laat ik los ... wetenschappelijk bewijs van de Christusenergie kan ik niet leveren, maar wel een levend bewijs en een wonderbaarlijke Mandala. Onze reis naar de oorsprong had ik zelf in mijn stoutste dromen niet kunnen verzinnen ... en ook de manier waarop ik les kreeg ... dit is wat ik miste op school, deze ontbrekende zinvolle informatie ... dit is wat ik, ouders, docenten, zorgverleners en alle kinderen werkelijk nodig hebben om te groeien ...

Het paasei is gelegd ... Ik mag iets vertellen waar de wereld naar gist ... Ik ben ervoor in de wieg gelegd ...(lees "De Verbinding met God")

Ingrid Rouleaux, moeder auteur en Initiator Onze Kinderen zijn de Toekomst

Ik verwijs verder naar onze nieuwsbrief van 5 april 2012