Mijn boek maakt duidelijk (ongeacht religie en afkomst) wat vele kinderen missen en nodig hebben in het onderwijs, en maakt in de eerste plaats duidelijk wat ouders (man en vrouw) te doen staat ...

Ik citeer een stukje uit mijn boek "De Verbinding met God", blz 124 ... over de geboorte van onze jongste zoon ... Dirk brengt mij de warmte en de rust waarnaar ik zo verlangd heb. Het voelt zo goed. Wat moet hij wennen aan zijn babylijfje. Hij is zo lief, zo in en in natuurlijk. We hebben samen een heel avontuur beleefd en ik ben hem dankbaar dat hij bij ons wilde komen. Toen in na zijn geboorte in zijn ogen keek, was mijn eerste gedachte "Je kon wel een oude ziel zijn. "Zoveel wijsheid in zijn ogen. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift. Toen wist ik totaal niets van spiritualiteit. Toen hij een jaar of vijf was, stond ik tegenover hem in de keuken en dacht "jij hebt het nog sterker in je dan ik" Dat waren momenten in mijn leven dat er bij mij iets ontwaakte. Ik besef hoe kwetsbaar hij was omdat hij als kind niet paste in de maatschappelijke normen. Hij had er in eerste instantie geen moeite mee, hij was gewoon zichzelf. Zijn vertrouwen in de buitenwereld was groot. Hij was wijs voor zijn leeftijd. Doorzag als kleuter al het gedrag van de mensen, maar dat werd niet altijd op prijs gesteld. De ene keer werd er om gelachen en de andere keer werd hij ervoor gestraft. Voor een kind is dat uiterst verwarrend. Zijn natuur paste niet in deze maatschappij en dat is waar hij en ik tegen aanliepen. Het is niet logisch en niet eerlijk, niet oprecht. Men leerde hem af om zijn natuur trouw te blijven. Hij mocht niet wijzer zijn dan de leraar. Hij kreeg op school te weinig ruimte voor de fantasie en de intuïtie, het liefdevolle en het speelse. Hij mocht niet in zijn eigen tempo werken en verloor daardoor zijn motivatie. Mij werd wel eens gevraagd of ik niet moe werd van dit ventje. Nee, absoluut niet. Hij vroeg me de oren van het lijf, was altijd leergierig, maakte tien tekeningen in een tijd waarin andere kinderen er één maakte. De opdrachtjes in loco voerde hij in rastempo uit en wilde dan weer uitleg over hoe hij een nieuwe opdracht moest maken. Ik vond het leuk, hij vroeg altijd op een positieve manier aandacht. Hij kon zichzelf tussendoor goed vermaken. Zelfs als hij ziek werd, was hij niet lastig. Dan wilde hij naar bed. Hij kwam er vanzelf wel weer uit als hij zich beter voelde. Hij voelde heel veel gewoon en natuurlijk aan en maakte nergens een probleem van. Het loopt al een lange tijd niet lekker op school. Het wordt zo erg dat hij de haren uit zijn hoofd trekt en van de ene op de andere dag met een kale plek op zijn hoofd loopt. Op een dag zit Dirk in de kamer te tekenen. Hij tekent een poppetje, tenminste dat dacht ik. Ineens begint hij als een dolle met de punt van zijn potlood op het poppetje te rammen. Ik vroeg hem wie dat poppetje was. Hij kijk me aan. "Dirk je moet het me vertellen, ik kan je helpen." Het was zijn onderwijzer. Daarom laten wij hem testen door de kinderpsychiater en die zei tegen mij: was iedereen maar zoals Dirk, dan waren er geen problemen in de wereld. De man was duidelijk onder de indruk van zijn antwoorden in de test. We schieten er weinig mee op, de problemen stapelen zich op. De onderwijzer legt de schuld bij Dirk ... (lees verder in het boek).

Dirk wordt nu zelf vader, hij is een krachtige persoon geworden, die zijn talenten benut, ondanks het onderwijs.

En ik, doe waarvoor ik op de wereld ben gekomen, ik zet me in voor het centraal stellen van het welzijn van het kind, niet alleen voor mijn eigen kinderen, maar voor alle kinderen.