Zet 23 VMBO-GT-ers bij elkaar in een klas, verwacht dat je alles kunt doen wat JIJ plande voor de les en dat ze het ook nog eens voor zoete koek allemaal aannemen vanuit een serene rust en oprechte interesse ... Ideaal! En zo niet de werkelijkheid ... De kans om keer op keer in je teleurstelling, onmacht of andere onplezierige gevoelens terecht te komen is groot ... je ontwikkelt een schild en ziet steeds minder wat deze leerlingen nodig hebben.

Totdat je in hun wereld duikt ... en beseft dat je "niet de bloemetjes op de grond kunt zien bloeien als je door een leeuw achterna wordt gezeten". Dat er een grote macht is (de volwassenen) die voor hun hun richting bepaalt. Die er steeds weer voor zorgt dat onze jongeren nauwelijks kunt ontdekken wie ze zijn omdat hen dit steeds door die macht vertelt wordt. En ineens zie je dat van kennis opnemen nauwelijks iets terecht kan komen als het mens-wording van deze jonge mensen niet geëerd wordt. Je begrijpt nu dat deze jongeren niet meer aannemen, interpreteren en leren zoals wij dat ooit nog deden. Hun "nee" is een zuiver "nee". Ze zijn zich bewust van hun gevoelens en voelen zuiver aan of een volwassene wel in overeenstemming is met wat hij zegt. Maar ze mogen het niet zeggen. Want dan wankelt het kaartenhuis te veel. Maar wat hebben de jongeren dan in handen om hun taal te laten spreken? Slechts taal die wij als volwassenen wel kunnen verstaan en die zonder omhaal reactie uitlokt: onrust, baldadig gedrag, herrie in de klas, oordelen, onverschilligheid etc. Heel snel weet je niet meer beter en zucht je voor de zoveelste keer": "oh, de jongeren van tegenwoordig" ... Totdat je ECHT gaat kijken ...

En dat doe je. Gelukkig begrijp je ze nu een beetje. En dat is best pijnlijk want direct kom je in je eigen kind-pijn terecht. Maar daar ga je doorheen. Zodat je helemaal kan voelen wat jij als kind nodig had gehad. Zodat je dat kan helen. En zodat je, tenslotte, de kinderen van deze tijd kan dienen.

En zo werkte ik door de innerlijke, veelal onbewuste pijn van mijn mentorleerlingen heen, via begrip, uitleg, energetische oefeningen en tijd, heel veel tijd, naar vertrouwen. Vertrouwen in zichzelf, vertrouwen in de groep, vertrouwen in mij. En toen werd het stil in de klas ... de meditatie kon beginnen. 23 leerlingen lieten zich raken door hun beelden, hun gevoelens, hun nieuwe lichaamsbewustzijn, hun contact met overgave. Het was een ontroerend moment ... "mevrouw, gaan we dit alsjeblieft elke week doen?!"

Annemarie Hondema