Zij zag wel zag waar de schoen wringt. Veel ouders van- en kinderen met autisme zullen zich herkennen in zijn verhaal. Hoe moeilijk het is om uit je hoofd te komen, keuzes te maken, en de frustraties die het met zich meebrengt als je jouw emoties niet goed kunt uiten.Ik zie dat Xavier  dit nu wel veel beter kan en met  de keuzes die hij maakt , zal hij zich  op een dag gegrond voelen...hij heeft gevoel! Er komt een tijd dat wij gaan begrijpen wat autisme is, deze mensen hebben gewoon een   andere manier van verwerken van informatie. Het wordt tijd dat het niet als afwijkend bestempeld wordt, maar gewoon iets waar op een andere wijze mee omgegaan kan worden.

Xavier Moktar aan het woord: fijn dat je ook zegt dat ik wel gevoel heb. Vaak heb ik hieraan getwijfeld namelijk. Maar zoals me moeder zegt in het filmpje: ik heb wel degelijk gevoel, maar vaak ben ik me hiervan niet bewust omdat ik overstemd word door t denken. Ik vind t fijn dat er dus niet iets kapot is aan mij, maar dat t gewoon niet helemaal in balans is, en dat ik dus zeker wel voel.

Bekijk de uitzending "Je zal het maar hebben" op http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1342653

Xavier Moktar, nu 27 jaar en op zichzelf wonend in Breda heeft PDD-NOS, een vorm van autisme. Nadat Xavier zag dat jongeren nu nog steeds tegen de maatschappij en zichzelf aanlopen is hij dit verhaal gaan schrijven. Het boek "Een nieuwe Start" is gebaseerd op situaties waar hij zelf in heeft gezeten. Momenteel werkt Xavier aan een tweede boek en geeft hij presentaties over zijn leven.
meer informatie http://www.auteurxaviermoktar.nl/?goback=%2Egde_3578272_member_238221570

Lees hier het Gedicht van Xavier..

Ik wil mijn eigen wereld,

een veilige wereld voor mij alleen.

Een wereld waarin ik niet bestookt word met alles om me heen.

Laat iedere dag maar voelen als kerst, want in dat gevoel voel ik me op mijn best.

Laat mij maar rondlopen en mijn ding maar doen.

Zoeken, ijsberen, kijken naar een film of wat schrijven.

Zo vind ik mijn rust, mijn geluk, mijn vrijheid en doel.

Waarschijnlijk is het belangrijkste wat telt, niet de omgeving maar mijn eigen hart en gevoel.

Ik hou van jullie allemaal, al duw ik jullie vaak weg.

In veel gevallen ben ik een éénling.... voor de tweelingen is dat pech.

Ik moet zeggen, ik ben toch blij dat jullie er zijn.

Want alleen op de wereld, is ook niet fijn.

Ik heb me willen aanpassen, aan wat deze wereld van me verwacht.

Maar dat kan ik niet, en daaraan proberen te voldoen maakt me zwak.

Ik vind nu mijn eigen weg en daarin ben ik niet alleen,

er zijn steeds meer lotgenoten.... hierin op de been.

Gelukkig worden, geaccepteerd, normaal is toch wat iedereen wil?

Gun mij dan ook alsjeblieft mijn deel.

Ik heb andere basisomstandigheden nodig als de rest,

help mij die dan te krijgen alsjeblieft, want ik doe ook zeer zeker mijn best.

Laat mij maar in deze wereld leven op mijn manier.

Zonder vele contacten door het leven dwalen, geeft mij plezier.

Ik zal mijn eigen pad uitvogelen en daarmee vrede met mijzelf ervaren.

Innerlijk geluk is door geen enkele instantie te evenaren.

Na jaren zoeken, ben ik nu terug bij af.

Degene die ik probeerde te veranderen, geef ik niet langer straf.

Eindelijk is het tijd mezelf te openbaren,

en mij nu aan mijn eigen zijde te scharen....

Degene die ik het meeste kwaad deed met aanpassingen voor de maatschappij,

was ikzelf.... de maatschappij maakt mij niet blij.

Eindelijk kies ik nu wat goed is voor mij,

en hoe ik dat doe.... is aan mij.

Bedankt voor jullie gezelschap, het geeft mijn leven kleur.

Ik weet dat ik jullie niet echt toelaat, maar ik geef hieraan de voorkeur.

Het spijt mij mijzelf als dit egoïstisch blijkt te zijn,

maar nu moet ik voor mezelf kiezen, me eigen welzijn.

Uiteindelijk na wikken en wegen is dit toch het leven waarvoor ik kies,

mijn leven.... en zie ik autisme niet langer als een verlies.

Ik ben niet kapot, gebroken of stuk,

hetgeen wat ik altijd in de weg stond met voorgaande visie.... was ikzelf, mijn eigen geluk.

Ook ik kan iets bijdragen aan deze wereld,

misschien een andere kijk.

Want leven op één en dezelfde manier,

maakt ons ook niet echt rijk.

Ik kom er wel.... ik weet nu dat ik niet de enige ben.

Dus laat mij mijn gang maar gaan....

dan zal ik zeer spoedig.... krachtig op eigen benen staan.

Xavier Moktar