Dan met twee tassen naar de tweede verdieping om het in een kluisje te kunnen deponeren.  De klas is goed geïnformeerd over mijn situatie, dus daarbinnen vind ik mijn weg. Klassikale lessen domineren de schooldag...er is weinig begrip voor individuele behoeften...de  klassikale instructie domineert de lessen. Daarna ga ik  aan de slag met mijn  opgaven en zo tikken de uren voorbij. Rechtsvakken zijn droge kost.  Je maakt gemiddeld 8 lesuren per dag. 8 lesuren zeulen met boeken die je nodig hebt, laptop en je eigen goede humeur.

Werkelijke inclusie van behoeften en kwaliteiten  binnen het  onderwijs is ver weg. Daadwerkelijk passend onderwijs voor alle menselijke behoeften die leven binnen het MBO is ver weg. Men wil wel en probeert het ook met alle goede intenties van dien maar mist
ervaring in het anders kijken en niet regulier denken om tot oplossingen van problemen te komen. Je moet mee met de stroom.

Het gevoel: Ik voel me geaccepteerd maar met de kanttekening dat ik net altijd een stapje extra moet doen om geaccepteerd te worden. Niets is vanzelf sprekend. Je moet zelf heel sprekend zijn om jezelf van waarde te kunnen laten zijn. Een gevoel
van acceptatie op papier en moeten knokken om het in de praktijk te krijgen. Echt een Rider on the Storm. Hoe sterk is de eenzame fietser?

Oplossing? Dit zijn vragen, waarnemingen,   gevoelens en gedachten  die mij zoal bezighouden. Oplossingen laten zich niet makkelijk vinden. Daarvoor is denken zonder kaders en omdenken vereist . Ik hoop van harte dat het gaat lukken. Vanuit verbinding met onze
waarden en talenten onderwijzen in het omgaan met verschillen en voorbereiden op de nieuwe maatschappij. Ik hoop echt dat we kunnen samenwerken in de weg die leidt tot werkelijke inclusie.